ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Να λοιπόν που κινείται πάλι, μετά από τόσα χρόνια, το θέμα της Μουσικής Εκπαίδευσης στην χώρα μας. Όμως, έκπληκτος διάβασα για την πρόταση αναγνώρισης μόνο δύο ωδείων, του Κ.Ω.Θ και του Ωδείου Αθηνών. Δεν θα επισέλθω σε λεπτομέρειες, στις οποίες άλλοι συνάδελφοι έχουν ήδη σωστά αναφερθεί. Θα επισημάνω όμως συμπληρωματικά πως πολλοί από αυτούς που διδάσκουν σε αυτά τα δύο ιστορικά ωδεία, έχουν σπουδάσει και ολοκληρώσει τις σπουδές τους σε άλλα ιδιωτικά ωδεία (με καθηγητές που αποφοίτησαν από αυτά τα δύο ωδεία, η και όχι). Άρα, με τα νέα προτεινόμενα δεδομένα, αυτοί θα αναγνωριστούν άραγε, παρ ότι σπούδασαν σε… ‘”δεύτερης” διαλογής ωδεία; Δεν αναγνωρίζουμε δηλαδή ως ισότιμο ένα άλλο ωδείο, αλλά τον απόφοιτο του τον προσλαμβάνουμε να διδάξει στο δικό μας; Πολύ παράδοξο.
Επίσης δεν μπορώ να αγνοήσω τα συμφέροντα, και όχι τις “αγαθές” προθέσεις, που κρύβονται πίσω από κάτι τέτοιες κινήσεις. Και υποψιάζομαι πως μάλλον με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να λύσουν τα οικονομικά, και όχι μόνο, προβλήματα τους.
Τα έργα και ημέρες, σε σχέση με την μουσική παιδεία, των εκάστοτε κυβερνητικών υπευθύνων και των πανεπιστημιακών τους συμβούλων ξεκινάνε από πιο παλιά. Κάπως έτσι έχασαν την δουλειά τους πρώτα οι καθηγητές παραδοσιακών μουσικών οργάνων στα Μουσικά Γυμνάσια. Γιατί; Δεν είχαν λέει «επίσημους τίτλους σπουδών»… Και ποιοι πήραν την θέση τους; Μα οι 18αρηδες μαθητές τους, επειδή είχαν στο απολυτήριο Λυκείου τους κάποιο βαθμό στο όργανο επιλογής τους (τον οποίον φυσικά είχε βάλει ο ίδιος ο καθηγητής τους) άρα είχαν… επίσημο τίτλο σπουδών !!! Να κλαίς η να γελάς ;
Κατόπιν απομακρύνθηκαν όλοι οι καθηγητές απόφοιτοι ωδείων. Πώς; Μα με την μέθοδο των… μορίων.
Είχες πχ μια σπουδαία καριέρα και το Δίπλωμά σου, άντε και ένα πτυχίο Αρμονίας; Δεν είχες πλέον καμιά ελπίδα απέναντι στο πτυχιάκι του κάθε τυχάρπαστου, ο οποίος όμως διέθετε το… υπερόπλο του «Πανεπιστημιακού» πτυχίου της τάδε σχολής, ας πούμε «Ιχθυοκαλλιέργειες Μεσολογγίου’’… Αυτόματα αυτός έπαιρνε τα διπλά μόρια και ας μην είχε διδάξει ποτέ του. Είναι το φαινόμενο της κυριαρχίας των "χαρτο-παιχτών’’ (συλλεκτών τίτλων).
Το ίδιο συμβαίνει και με τις θέσεις των καθηγητών στα λεγόμενα ‘’Πανεπιστήμια Μουσικών Σπουδων’’. Θα θυμίσω όμως ότι ο μεγάλος Ρομπέρτο Αουσέλ, κι όχι μόνο αυτός φυσικά, είναι καθηγητής στην Μουσική Ακαδημία του Μονάχου εδώ και δεκαετίες, μη έχοντας κανέναν επίσημο τίτλο σπουδών. Κανένας μαθητής του, ή απλώς νεότερός του, δεν διανοήθηκε όμως να του αφαιρέσει αυτήν την θέση και, κυρίως, σε κανέναν δεν έδωσε αυτό το δικαίωμα το Γερμανικό κράτος.
Έμαθα λοιπόν πρόσφατα ότι οι εξετάσεις οργάνου στα ‘’Μουσικών Σπουδών ‘’ γίνονται τμηματικά. Το μισό πρόγραμμα τον Φεβρουάριο το άλλο μισό τον Ιούνιο! Αυτό και αν είναι σπουδές επιπέδου... Σε λίγο θα παίζουν τα κομμάτια, ας πούμε του Μπαχ, χωρίς τις επαναλήψεις… Σας λέμε λοιπόν εμείς οι μη πανεπιστημιακοί: κύριοι μην ανησυχείτε, οι μαθητές αυτοί είναι ικανοί και ήδη εκπαιδευμένοι (από εμάς φυσικά) να τα παίξουν όλα μαζί!
Είναι μια πικρή αλήθεια ότι κάποια ωδεία χορηγούσαν χαμηλού επιπέδου τίτλους σπουδών. Τίτλους, που δεν εκφράζουν όλους εμάς που έχουμε γαλουχηθεί από τους δασκάλους μας σε άλλα ποιοτικά επίπεδα. Όμως, θεωρώ, ότι ακόμα και αυτοί οι κάτοχοι τέτοιων χαμηλού επιπέδου τίτλων, είναι παραπάνω σε αξία και προσπάθεια από τους περισσότερους αποφοίτους διαφόρων ΑΕΙ oi οι οποίοι βρέθηκαν με πανεπιστημιακό τίτλο μετά άπό 4 (!) χρόνια σπουδών (;)
Για να συνοψίσω λοιπόν, η πρόταση μου είναι η πλήρης αναγνώριση και εξομοίωση όλων των ωδειακών τίτλων με αυτούς των αποφοίτων των ΑΕΙ. Με ποιον τρόπο; Ε, αυτόν ας τον βρουν οι ειδικοί! Εμείς έχουμε μελετήσει, κουραστεί και καταφέρει πολύ περισσότερα από όλους αυτούς τους "δήθεν’’. Κι εδώ θα διαφωνήσω ελαφρά με κάτι που έγραψε ένας από τους δασκάλους μου. Όλους αυτούς η Μουσική δεν τους κοιτά και μελαγχολεί. Τους κοιτά και γελάει. Από καρδιάς… και με περιφρόνηση.
Βασίλης Καναράς
Απρίλιος 2016
https://www.facebook.com/kanaras.vasilis
Τεχνική επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας
(Η επιμέλεια του κειμένου είναι ευθύνη του αρθρογράφου)
